Μπορεί οι υδροπονικές καλλιέργειες να είναι και βιολογικές? Είναι καλύτερες η χειρότερες?
Υπήρξε μια μάχη κατά την τελευταία δεκαετία μεταξύ βιολογικών παραγωγών με βάση το έδαφος και υδροπονικών καλλιεργητών, για να διαπιστωθεί εάν οι καλλιέργειες που παράγονται με υδροπονία μπορούν ή δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη για βιολογική πιστοποίηση. Όλη η συζήτηση επικεντρώνεται στο κατά πόσον μια καλλιέργεια που καλλιεργείται υδροπονικά μπορεί πράγματι να συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του Βιολογικού προτύπου πιστοποίησης. Μέσα σε αυτήν την ανάρτηση, θα συζητήσουμε γιατί υπάρχει ακόμη αυτή η συζήτηση, γιατί μια υδροπονική καλλιέργεια θα μπορούσε να θεωρηθεί Βιολογική και ποια είναι τα επιχειρήματα κατά μιας τέτοιας ονομασίας.
Το μόνο που απαιτείται για να θεωρηθεί μια καλλιέργεια «υδροπονική» είναι η πλήρης απουσία εδάφους. Αυτό σημαίνει ότι όλη τα θρεπτικά συστατικά που απαιτούνται για την καλλιέργεια θα προέρχονται από το θρεπτικό διάλυμα και οι ουσίες που περιλαμβάνονται σε αυτό το διάλυμα μπορούν ή δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις για την «Βιολογική» ετικέτα. Ορισμένες ουσίες όπως τα χηλικά βαρέα μέταλλα, το φωσφορικό κάλιο και τα περισσότερα νιτρικά άλατα, δε περιλαμβάνονται στο Βιολογικό πρότυπο λόγω της συνθετικής τους προέλευσης και των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της παραγωγής τους και της κανονικής χρήσης τους. Ωστόσο, ο συνολικός αντίκτυπος αυτών των ουσιών εξαρτάται επίσης σε μεγάλο βαθμό από το πώς τις διαχειρίζεται η υδροπονική καλλιέργεια και πόσο αποτελεσματικά χρησιμοποιούνται.
Μια υδροπονική καλλιέργεια θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα κλάσμα του νερού και του λιπάσματος που χρησιμοποιείται από μια παραδοσιακή εδαφολογική καλλιέργεια της ίδιας περιοχής, ενώ συλλέγει τα υπολείμματα χρήσης των λιπασμάτων, καθιστώντας την πιο βιώσιμη από περιβαλλοντική άποψη από μια παραδοσιακή εδαφική καλλιέργεια και πιθανώς αξίζει κάποιου είδους αναγνώρισης αυτό το γεγονός . Μια υδροπονική καλλιέργεια που καλλιεργείται με παραδοσιακά παραγόμενα συνθετικά λιπάσματα, που δεν έχει απολύτως καμία απόρριψη σε υπολείμματα λιπασμάτων στο περιβάλλον και δεν χρησιμοποιεί συνθετικά φυτοφάρμακα έχει χαμηλή περιβαλλοντική επιβάρυνση και παράγει τρόφιμα πολύ υψηλής ποιότητας. Οι υδροπονικές καλλιέργειες μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν γη που διαφορετικά θα ήταν άχρηστη για χρήση σε παραδοσιακές μεθόδους εδάφους, επεκτείνοντας τις εκτάσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για υγιεινή και βιώσιμη παραγωγή τροφίμων.
Ωστόσο, οι αντίθετοι στη χρήση της βιολογικής πιστοποίησης υποστηρίζουν ότι δεν αφορά μόνο το τι παράγεται και πώς παράγεται, αλλά το πού παράγεται. Το επιχείρημα είναι ότι η βιολογική πιστοποίηση και οι απαιτήσεις έχουν συγκεκριμένες διατάξεις σχετικά με την αειφορία του εδάφους και την οικοδόμηση του εδάφους, με τις οποίες μια υδροπονική καλλιέργεια δεν θα μπορούσε να συμμορφωθεί. Υποστηρίζουν ότι μέρος του νοήματος της βιολογικής πιστοποίησης είναι να καταστήσει την καλλιέργεια στο έδαφος πιο προσαρμόσιμη στις τοπικές συνθήκες και ότι οι υδροπονικές καλλιέργειες απλά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό επειδή δεν διαθέτουν καθόλου έδαφος ή καμία διαδικασία οικοδόμησης εδάφους.
Τόσο οι υδροπονικές όσο και οι παραδοσιακά βιολογικές καλλιέργειες μπορούν να παράγουν τρόφιμα υγιή, χωρίς φυτοφάρμακα και με ψηλή βιολογική αξία. Οι υδροπονικές καλλιέργειες μπορούν να το κάνουν αυτό σε γη που δεν είναι παραδοσιακά αρόσιμη και μπορούν να το κάνουν με εκπληκτικά υψηλή απόδοση. Επομένως, θα ήταν δίκαιο να παρέχουμε στις υδροπονικές καλλιέργειες που εκτιμάται ότι είναι βιώσιμες και καλλιεργούνται σε μη αρόσιμη γη, μια οργανική πιστοποίηση, καθώς συμμορφώνονται με το πνεύμα των ανθρώπων που θέλουν να αγοράζουν βιολογικά, δηλαδή να χρησιμοποιούν τρόφιμα που παράγονται με βιώσιμο τρόπο και με μικρή επίδραση στο περιβάλλον. Εάν η χρήση συνθετικών λιπασμάτων προκαλεί ανησυχία, μια απαίτηση για την ικανοποίηση αυτού του χαρακτηρισμού θα ήταν η χρήση σκευασμάτων που χρησιμοποιούνται από την βιολογική γεωργία. Αυτό είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά μπορεί να γίνει σε ένα σύστημα υδροπονικής καλλιέργειας.
Δεν είναι όμως όλες οι υδροπονικές καλλιέργειες υγιείς. Πολλές από αυτές μπορεί να είναι απίστευτα ρυπογόνες καθώς επίσης και να έχουν τελείως αναποτελεσματική χρήση πόρων νερού και λιπασμάτων. Για αυτόν τον λόγο, απαιτείται ένας προσδιορισμός για να διακρίνονται εκείνοι που λειτουργούν με σωστούς κανόνες από εκείνους που δεν λειτουργούν. Εάν οι απαιτήσεις του πρότυπου βιολογικής καλλιέργειας προσαρμοζόταν ώστε να ανταποκρίνονται σε υδροπονικές καλλιέργειες που τηρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές και καλλιεργούνται σε μη αρόσιμη γη, αυτό θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για να δώσουμε στον καταναλωτή έναν σαφή τρόπο διαχωρισμού των προϊόντων.
Οι υδροπονικές καλλιέργειες έχουν μεγάλη προσαρμοστικότητα , έχουν χαμηλό αντίκτυπο στο περιβάλλον και παράγουν πολύ υψηλής ποιότητας, πλούσια σε θρεπτικά συστατικά τρόφιμα χωρίς φυτοφάρμακα. Μπορούν να κάνουν πιο αποτελεσματική χρήση της γης, του νερού και μη συνθετικών λιπασμάτων από ό, τι οι εδαφολογικές καλλιέργειες. Ωστόσο, το γεγονός είναι ότι λίγοι από αυτούς πληρούν πραγματικά αυτά τα κριτήρια. Έτσι, ενώ δεν χαρακτηρίζονται ως βιολογικά αυτή τη στιγμή, το να τους δοθεί η δυνατότητα να είναι βιολογικό θα ήταν ένα τεράστιο βήμα προς ένα πιο βιώσιμο μέλλον στη γεωργία. Θα μπορούσε να παρακινήσει τους υδροπονικούς καλλιεργητές να προσαρμόσουν και να αγκαλιάσουν πολλές από τις πρακτικές των βιολογικών καλλιεργητών με βάση το έδαφος.